Zawsze może być gorzej.

To prawda. Nigdy nie jest tak źle, że nie mogłoby być gorzej. I trzeba sobie to uświadamiać i wtedy łatwiej jest dostrzegać to wszystko co się MA.


Ja np. wiedziałam, że ta jesień i zima będą chorowite. Wiadomo, przedszkole. I fakt jest faktem, że chorzy jesteśmy non stop. Lolek z kataru i kaszlu leczy się na kilka dni by potem kilka tygodni znów glucić. Zuzia jakoś szybciej się regeneruje. Ale za chwilę przynosi nowe...
Ale że ja? Że ja w ciągu miesiąca będę na 3 tygodniowych zwolnieniach?? Właśnie jestem po anginie leczonej dwoma antybiotykami, a teraz mam zapalenie spojówek i wyglądam jak wampir. Pracuję z doskoku i usiłuję nie mieć zaległości. Nie da się. I nigdy nie sądziłam, że to ja będę tak chorować. Że to moje choroby będą sprawiać, że będę na ciągłym zwolnieniu. A jednak.
Zawsze może być gorzej.
Jak mnie pierwszy rzut anginy powalił na łóżko. Jak w domu przez dzień czy dwa nie ruszyłam ręką i nadawał się jedynie na wjazd spychacza... Jak M. biadolił, żebym już czuła się lepiej bo tak bardzo widać brak kobiecej ręki... Tak on dostał anginy i gorączki i przez kolejne dwa dni nikt z nas nie nadawał się do opieki nad dziećmi... I gdyby nie rodzina, którą, dziękować Bogu, mamy blisko i wzięła nasze pociechy - tak chyba chodzilibyśmy po sąsiadach żebrząc pomocy. Bo nie byliśmy w stanie wstać przyrządzić dzieciom czy sobie posiłku.

Ale wiosna tuż tuż... Prawda? I w naszym nowym domu będzie można coś zrobić i może wreszcie będę umiała uwierzyć, że to nasze? Trudno mi na razie cokolwiek planować, choć M. ciągle ogląda kable i kontakty.... Szuka, myśli... Ja tak bardzo zakopana jestem w codzienności. W tym, że z dwójką urwisów nie potrafię nadal nad niczym panować. I wszystko wciąż z doskoku. I już zaczynają znajomi nawet pytać czy ja w ogóle żyję... Żyję. Ale w biegu. I trudno mnie zauważyć.

Nagle przychodzi taki dzień jak wczoraj i dziś. M. na feriach. Wyjeżdża z dwójką dzieci do rodziców. I nagle dom można sprzątnąć w godzinę dwie i za pięć minut nadal jest ten sam porządek! :) Od półtora roku wstałam wreszcie wtedy, kiedy chciałam i do 12.00 czytałam w łóżku książkę. :) Przy takim tempie życia, jaki prowadzimy, właśnie te małe, głupie i przyziemne sprawy dają mi niesamowitą radość :)

Ale patrzę na te wszystkie dziecięce rzeczy w domu, na te ślady dziecięcej obecności... I tak bardzo już za nimi wszystkimi tęsknię....