Patrząc na to z innej strony...

Wczoraj byliśmy u znajomych. Dwójka dzieci. 3 lata. 7 miesięcy. Ona pół etatu. On pracuje do ok. 17.00. Ona wraca, przejmuje dzieci, sprząta, gotuje, zabawia... On wraca, szybkie zakupy i na dwór z dzieciakami.  I Ona mówi, że czas tak im leci. dzień w dzień. Nie ma kiedy porozmawiać. Gdzie jest ten czas, co kiedyś? Kiedy mówiliśmy sobie o wszystkim, kiedy rozmowy nasze nie kończyły się?? Usłyszałam, że zapaliła im się czerwona lampka, że chcą zacząć na nowo dbać i o swoje małżeństwo..

Ale tak sobie dziś pomyślałam.. Może nie mam często ogarnięte. Może nie co dzień jest ciepły obiad. Ale, gdy oboje jesteśmy w domu i Mała śpi to my też się kładziemy jak za dawnych czasów. Odpoczywamy głaszcząc się po stopach. A jak nie śpi to bierzemy rowery i jedziemy do centrum na lody lub po prostu się przejechać. Albo spacer po osiedlu... Grunt, że razem. Że we trójkę możemy cieszyć się sobą!!!

I pewnie często mogłabym zostać w domu i wtedy ogarniać. Nie ma lepszego czasu niż ten. Ale mi szkoda. Zwyczajnie mi szkoda tego wspólnego, radosnego czasu razem. I wolę oddychać słońcem zapominając o tym, co zostawiam.

Bo mocno wierzę w dwie rzeczy :) Że pokocham jazdę samochodem i nadejdzie taki czas, że będę ogarniać się jako żona i matka :) Będą ciepłe obiady, ciasta na deser, imieniny z przyjaciółmi i smakowitościami na stole, piękne kwiaty na parapetach i na ogródku. I w ogóle... będę kochała swój dom... i będę czuła, że tam, gdzie mieszkam jest mój dom....