Wychowanie i rozpieszczanie.

I znów. Najłatwiej się ocenia jak nie dotyczy. Jak łatwo się wychowuje cudze dzieci! A teraz mając swoje widzę i czuję aż nadto, że łatwo nie jest. Bo jak takiemu słodkiemu szkrabowi odmówić czegokolwiek?? Serce oddasz, samej Ci brakować może, ale dziecku dasz, kupisz.
Zawsze dziwiłam się swojej mamie, że np. wracając z pracy to nam jakieś bluzeczki kupi, a sobie nic- w starych chodzi. Nie zależy jej? A teraz sama widzę, że choć nawet idę z myślą do sklepu, żeby sobie coś kupić, to w większości przypadków kupie coś dla Małej a nie dla siebie. A jak wracam z pracy to uwielbiam kupić jej soczek, mus owocowy. Ona tak się cieszy jak ja wracam i coś dla niej mam...
No i tak dochodzimy do wszelkiego typu słodyczy i ciastek. Zawsze uważałam, że im później tym lepiej. Szczególnie u Zuzi - potencjalnie uczulonej na czekoladę, a poza tym mleko czy jajka. Ale im dziecię starsze tym trudniej zjeść coś, żeby i ona nie chciała.
Zaczęło się od Wielkanocy. No te święta już były nierealne, żeby Zuzia nie pojadła słodkiego. A jako, ze pierwsze co dostała słodkie w pokaźnej ilości była drożdżowa babka - od teraz jak zobaczy jakieś ciasto mówi, że chce "babki, babki!". Umówmy się, im mniej tym lepiej, ale jak tu odmówić tej małej, słodkiej, proszącej istotce?? Każde "nie" wiąże się z płaczem i buntem. Ty wyrodny rodzic jesz, ale dziecku wymyślasz, że to niedobre, że fu. Żeby nie chciało. Boziu jakie to durne i nieprawdziwe! I ja widzę jak często się łamię... Szczególnie, ze i czekolada jej nie szkodzi, i ciasto choć podjadła tu i tam - a to z jajkiem, a to z serem i też nic jej za bardzo...
Inna sprawa to życie codzienne i zabawa. No przecież ona taka mała - to i sprzątnąć można po niej i olać jak wkurzona pyrga czymś o ziemię - podnieść za nią i po krzyku. To jakoś przychodzi samo z siebie. Wydaje mi się, ze bardzo trudno łatwo przeoczyć moment kiedy trzeba zacząć prawdziwie wychowywać. Półtora roku - gnojek za bardzo jeszcze nie mówi, ALE ROZUMIE PRAKTYCZNIE WSZYSTKO!!!!  I choć jeszcze się nie chce, bo łatwiej szybciej zrobić wszystko za nią to czas najwyższy!!!!! Bo ona doskonale rozumie, że jak chce robić "pisiu, pisiu" to zanim weźmiemy kartki i kredki "NAJPIERW musimy posprzątać klocki" i  jak jej zależy na rysowaniu to bardzo ładnie ze mną sprząta a potem na dodatek jest z siebie dumna ;-) "Najpierw". Myślałam, ze to trudny wyraz, ale ona go doskonale rozumie.
Najgorzej jest z jej buntem - mówią, że przechodzi go dwulatek. U nas już jakiś czas temu się zaczęło ;-) Jak nie idzie po jej myśli, potrafi się denerwować i jak ma coś pod ręką do rzuca tym o ziemię. I co? Można tam niby jakoś nakrzyczeć, powiedzieć - "tak się nie robi, no no no. Nie krzycz, nie płacz." Ale już z 20- miesięcznym Bąblem jest mega walka, jak powiesz "podnieś to, co zrzuciłaś". Czasem stoję z nią chyba z 15 min. I ona stoi obok mnie, płacze, wie, że nigdzie z nią nie pójdę, nie zrobię, dopóki nie podniesie, a ona skubana czasem nawet już niby weźmie, ale za chwile znów rzuci. Bo jak to ktoś każe jej coś poprawiać, co zrobiła źle? Uparciuch :P W życiu nie pomyślałam, że z takim Maluchem będą już takie przeboje...
A wychowywać trzeba już i to bardzo stanowczo i konsekwentnie.
Jak jeszcze można rozpieszczać, tzn. na czym ja się łapię? Siedzi sobie taki Maluch na kanapie - np. je kaszkę. A ona "lalę daj". I pewnie, że szybciej i łatwiej przy tym jedzeniu będzie jak podniosę się i tą lalę jej dam, żeby i ją można było karmić. Ale nagle mnie oświeciło, że uczy się, że ma rodziców na posyłki. I jak jej powie się; sama sobie weź, zwlecze się i weźmie i wróci i dalej grzecznie je, czy czyta książeczki, o które prosiła żeby jej przynieść.
Teraz doskonale czuję i widzę, że trudno nie rozpieścić i wychować... Dobrze, że pojawiło się to drugie..... ;-)