Zuzkowy tato.

Przecież przed chwilą dosłownie pisałam, że Zuz nie chce zostawić mnie na krok. Że odkąd zaczęłam zwolnienie wszystkie plany wzięły w łeb, bo muszę za nią chodzić krok w krok, zawsze się z nią bawić.. A M. to ma wrażenie, że Zuz go nie kocha.

A jak jest dziś? Jestem potrzebna rzadko.. Nakarmić, nałożyć butki, ubrać.... Jednak nadal woli, gdy robię to ja ;-) Ale rzadko mnie woła; to tata jest najlepszy do zabaw, do ganiania po domu, do skakania, wyjść na dwór, jazdy rowerem. To do taty biegnie, gdy się przewróci lub w innej sytuacji, gdy trzeba utulić. Usypiam niby ja z nią, ale często woła, żeby tata też był, a wczoraj to w ogóle ode mnie uciekła i zasnęła u M. na ramionach. Poza tym bardzo już często bawi się sama!!!! Aż nam dziwnie się robi, że nie potrzebuje naszej uwagi..

No... a tak przy okazji - już takie zdania skleca, że ojojoj. Jednym słowem wspina się po szczeblach rozwoju tak szybko, że ja już za nią dawno nie nadążam :)

Do całego tego "tatowania" przyczyniło się pewnie moje leżenie. Mądra Zuz dawała mi leżeć i przebywanie z tatą uznała za coś do przyjęcia. Tata Zuzi jest wspaniałym tatą.... Jestem spokojna i w pewnym sensie.. wolna.

Poruszam się więcej, więcej robię i trochę oddycham z ulgą. Nie narzekałam na stan domu, gdy leżeć musiałam plackiem. Ale M. tysiąc razy bardziej nadaje się do mężowania i tatowania niż gosposi domowej :) To jakby zupełnie nie jego bajka i raz, że zrobienie czegoś - szczególnie w kuchni łączyło się z małym armagedonem, to jeszcze do posprzątania tego musiało  zawsze dojrzeć. Czasem dzień dwa trudno było dostrzec blat w kuchni, żeby w końcu tak sprzątnąć, że było mniej rzeczy niż ja zawsze zostawiałam (koszyczków, buteleczek, miseczek i innych pirdeczek).
Cieszę się też, że mogę obiad ugotować, że i on wolniejszy przez to i ja sobie na spokojnie wszystko dosmakuje w czas... :) Ale są dni lepsze i gorsze - wczoraj bardziej brzuch mi się stawiał i dziś więcej odpoczywam.